Wij-verhalen
Een maand of wat geleden ruimde ik mijn site op. Het was voor mij tijd om een heleboel verhalen los te laten. Er stond zoveel op, vond ik. Oude verhalen. Verhalen over lelijkheid en schoonheid van de dingen. Over hoop en doorzettingsvermogen. Verhalen van groei ook, persoonlijke groei. Verhalen die me niet meer pasten. Verhalen van voorbijgaande aard. Verhalen over loslaten, op onderzoek gaan, vernieuwen, vallen, opstaan en de wereld intrekken. Ik deelde ze altijd met liefde op dit blog. En ineens… klopte het niet meer voor mij. Want, aan wie schreef ik eigenlijk? Wie was mijn doelgroep? Waar bleven deze verhalen eigenlijk?
Ik besefte me dat woorden energie zijn. Dat mijn zoektocht naar de vormgeving van mijn werk en passie een inspiratie kon zijn voor iemand. Maar dat de eerlijkheid waarmee ik schreef tevens een kwetsbaarheid in zich droeg die me ineens niet meer paste. De wereld in coronatijd werd me te groot. De digitale wereld vooral. Want die fysieke wereld kromp. Die wereld werd klein en overzichtelijk ergens. Bijna prettig. (Ik besef me meer en meer dat ik prima gedij bij het kleine, eenvoudige) Die digitale wereld voelde plots als een woud aan onrust voor mij. Zoveel berichten, nieuws en non- nieuws. Angst werd ook voelbaar, tussen de regels door. We hielden elkaar vast in tijden van onrust. En ik deed daar ook aan mee.
Soms is het goed om angst te laten zijn. Elkaar niet vast te houden in woorden maar nabij te blijven in stilte. Woorden scheppen werelden. En welke wereld is de echte? Wat is waarheid en wie deelt vanuit zijn hart? Veel ruis op mijn lijn. Ik voelde twijfels bij kwetsbaarheid. Weerloos. Weg wilde ik. Verdwijnen bijna.
En daarmee verwijderde ik mijn persoonlijke verhalen. Ik gooide ze in de virtuele prullenbak. Ik nam daarnaast ook afstand van Facebook en verwijderde mijn twitteraccount. Het diende me niet meer. Het kostte me en bracht me onrust. Het liet me nadenken over het waarom van het bedienen van zoveel kanalen.
Door afstand te nemen liet ik ook verbindingen los. Contacten van vroeger en heden. Een onvermijdelijke bijkomstigheid van je losmaken uit een web. Het voelde als een knoop in mijn buik maar ik deed het. In de overtuiging dat verbindingen die belangrijk genoeg zijn blijven of zich herstellen. Alles heeft tenslotte zijn eigen tijd en plaats.
De tijd verstreek en ik nam een pauze. Tijd om mezelf opnieuw te verbinden aan een veranderende ruimte. Nieuwe verhoudingen van mens tot mens. Anderhalve meter angst of liefde. Wennen aan een nieuw anker in tijden van onzekerheid.
Ik zette mijn stappen behoedzamer, schatte mijn afstand opnieuw in. Ik werd stiller, bewoog langzaam weer terug naar de richting van mijn hart. Pakte de liefde als leidraad en verzachtte. De angst loste op. Langzaam voelde ik nieuwe , verse grond onder mijn voeten. De tijd en afstand hadden me goed gedaan. Ik vond een nieuwe ‘stand’. Het gevoel van onrust vervloog. Mijn koers weer meer helder. Navigeren vanuit herwonnen vertrouwen als in het oog van de storm.
Het is en zal nog wel blijven. We zijn kwetsbaar en mens in een wereld van verwarring en verandering. Deze tijd vraagt om moed en hoop en laten zijn. Oog in oog durven staan met alles wat zich aandient.
Zojuist besefte ik dat al mijn berichten die ik , dacht ik, in het archief had gestopt, verdwenen zijn. Echt verdwenen. Een hele periode waar ik zelf ook niet meer terug in kan. Ik voel geen paniek. Wel lichtelijk spijt. Want het waren eigenlijk mooie verhalen. Verhalen over ik en wij. Over mens-zijn. Het was eigenlijk niet erg om ze te laten staan. Helaas heb ik het niet gedaan. Het is. Het is tijd voor nieuwe. Vandaar mijn eerste blog. En dat er nog maar vele mogen volgen. Verhalen over wij, ons. jij en ik. Over leven en dood. Over de tijd en onze haast en de moed vinden om stil te staan. Oja, en de natuur. Die ontzettend mooie aarde waarop we mogen wonen. Verhalen van liefde. Verhalen over de Dingen.
Tot de volgende.
Toos Koopmans, Atelier van de Dingen
Over mijn beeldende werk.
Het kopje wat je op de welkomstpagina ziet staan is een kopje uit de serie poëzie-aan-tafel. Kopjes van keramiek met daarin woorden die niet gezegd maar wel geschonken willen worden. Mooie woorden om tot je te nemen. woorden die voeden. Voor de kopstukken van de samenleving en voor jou. Een kopje gevuld met thee. Een moment waarop je je lichaam voedt en een pauze tot je neemt.Over de hele wereld is het drinken van een kopje thee een moment van rust. Al is het maar heel even. Het is iets universeels. Iets wat we delen met elkaar. Een handeling die we begrijpen. Troostend. Wat is er mooier dan een woord van waarde daaraan toe te voegen? Het geeft je energie om je dag te vervolgen. Wil jij zo’n kopje? Ik maak ze ook op maat.
Je vindt ze in de atelierwinkel bij Poëzie aan tafel.
Mocht je af en toe wat meer werk en beelden van me willen zien? Je vindt me nog wel op Instagram. Dat past me nu beter. Delen vanuit beelden. Misschien zie ik je daar! Je vindt me op @ateliervandedingen.