Wandel je mee in mijn gedachtengangen? Je bent van harte welkom.
Veerkracht. Een woord wat steeds meer lading krijgt voor mij. En misschien ook wel voor jou. Terwijl om ons heen deuren weer moeten sluiten, angst en zorgen toenemen en het pad van zorgeloosheid steeds verder uit het zicht verdwijnt zie ik om me heen de onmacht en vermoeidheid toenemen. En ik hoor zuchten. Ik hoor mezelf zuchten.
De wereld draait harder door dan we soms bij kunnen houden. Verandering is aan de orde van de dag. Flexibiliteit en daadkracht worden getest. Evenals je vermogen om in balans te blijven. Hoe veerbaar ben jij? En in hoeverre verbind je je aan angst?
Het is zaak om kalm te blijven in een wereld in verwarring. Dat weten we allemaal heus wel. Maar hoe doe je dat dan? Het is zaak, nood-zaak, om grond te vinden waarop terug kunnen keren en ’thuis’ kunt komen. Maar waar zit die grond en wat betekent thuiskomen dan eigenlijk precies voor mij?
Die zucht… denk ik dan. En ergens aan het uiteinde daarvan. Daar zit een moment van rust. Op dat moment neem ik pas op de plaats.
Adem wijst je de weg zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Een diepe uitademing waarbij de spanning in je spieren van de longwand sterk afneemt maakt dat je ‘ontlaadt’. En soms besef je pas, wanneer je die zucht uit, dat je moe bent. Of dat je eigenlijk al heel lang geen pauze hebt genomen in je denken of handelen. Want we volharden. We zetten onszelf schrap. Gaan door in de waan van de dag. Omdat het moet. Geen keuze. En door.
Maar die zucht.
Ze helpt je op adem te komen. Al is het maar even. Die zucht staat voor loslaten. En geeft richting. Aan het einde van je zucht zit de pauze en kun je opnieuw beginnen. Adempauze. Het geeft het je de kans om opnieuw verbinding te maken met het huis waar je in woont. Jouw fysieke huis. Je lichaam geeft je de ruimte om weer voeling te hebben met dat wat er speelt in jezelf. Stilte maken door een adempauze te nemen om daarin ook in verbinding te komen met de grond van angst. Angst om te verliezen. Want dat slaat de grond onder je voeten weg.
Wat als we al verloren zijn? Wat als je verloren hebt, ben je dan echt verloren? Wat betekent verloren hebben? Wat betekent verloren zijn? Van wie heb je dan eigenlijk verloren?
En… als je hebt verloren, wat is er dan nog wel?
De fysieke grond onder je voeten blijft. De magnetische kracht van de aarde ook. Ze houdt jouw erop, je hoort bij haar. Ondanks dat we niet in balans met haar leven blijft ze zorgen voor ons. Want nu dan, je ademt haar lucht. En ja, ook jouw voeding kwam van haar bodem. En wanneer je nu even zou pauzeren van het lezen van dit stuk en je je ogen sluit voel je je hartslag en jouw lichaam. Adem je.
Je lichaam werkt voor jou zonder dat je er acht op slaat. Ze zoekt telkens weer naar nieuwe balans. We zijn gemaakt om te leven. Een design waarvan we nog niet exact weten hoe het werkt. Een huis wat je gegeven is. Zomaar. Je mag erin wonen. Een huis met vensters naar de buitenwereld. Je ogen, je handen, je oren, je tast, je reuk. Het zijn je zintuigen en de poort naar de wereld van nu. Op dit moment. De grond en thuiskomen zit in de zorg voor jezelf en je omgeving. In dat wat binnen je vermogen ligt.
Zucht.
De tijd nemen om bij zinnen komen. Die adempauze nemen. Ontvang haar met open armen. Heb je levensadem lief. Er is niets meer dan dat op dit moment. Grond en thuiskomen zit in de zorg voor jezelf en je omgeving. In dat wat binnen je vermogen ligt in een wereld die je soms overdondert. Misschien heb je de mazzel van een geliefde naast je. Misschien ben je alleen. Dan schreef ik dit stuk juist ook voor jou. Jouw adem verbindt je met de rest van de wereld. Jouw grond onder je voeten is de grond waar al miljoenen jaren leven op bestaat. We zijn slechts een moment bezoekers in een wereld van verandering en schoonheid. Pure schoonheid voor als je kunt zien.
Wandel naar buiten en verbind je aan de bomen, de planten en de dieren en zucht. Dit moment is jouw moment. Er is niets anders. Wanneer we vanuit dat besef leven en dankbaar kunnen zijn voor het gegevene in de dag, vinden we wellicht nieuwe grond onder onze voeten. We hebben elkaar nodig om je dat te herinneren. De herinnering aan je eigen basis.
We hebben mensen nodig die elkaar proberen te verstaan. Al is dat soms moeilijk en voelt afstand als een fysiek en emotioneel gapend gat tussen jou en je liefsten of tussen jou en anders-denkenden. Tekens van veerkracht liggen in het luisteren naar jezelf en die ander. Veerkracht in de vorm van mensen en bedrijven en organisaties die zichzelf opnieuw uitvinden. Omdat je je als organisatie ook verbindt aan de mens. Juist aan de mens en tegelijkertijd ook aan die basis van ons bestaan. De aarde.
Onrust en verandering is er altijd en van alle tijden. De wereld draait verder. Ontwikkeling staat voorop. Daar zorgt de mens overigens zelf wel voor. We moeten wel. We kunnen niet anders. Het systeem is zo gebouwd. We willen vooruit. We willen hebben dat wat we nog nog niet bezitten. Een zucht naar meer. Toch?
Totdat die zucht, jouw adem, je wellicht de weg wijst en je stil laat staan. Je terug op je voeten zet. Uit het hoofd terug naar de basis. In verbinding met de bron van alle leven. In verbinding met je lichaam; het huis waar je in woont. Het geeft je de kans om je opnieuw te verbinden aan het waarom van je denken en handelen. En het waartoe. We hebben misschien veel minder nodig dan we denken en we hebben bedacht met elkaar. Wat denk jij?
Wat betekent verliezen? En wat als we al verloren hebben? Van wie hebben we dan verloren? En wat is er dan nog over? Vragen om bij stil te staan en jezelf en elkaar te stellen.
En verder?
Open je handen en je zintuigen en ontvang dat wat je vandaag wordt geven. Zoek het in het kleine. En laten we elkaars oren delen. Luisteren naar ieders verhaal. Zonder oordeel en vanuit wisselend perspectief. Juist nu. Blijf ontvankelijk voor het kleine. Niets is wat het lijkt in een wereld van verandering. Behalve dan die grond onder je voeten. Zolang de aarde je vasthoudt ga je niet verloren. Bewaar je open blik en scherp je zintuigen. Dan kunnen we elkaar een wonder geven en behouden we onze veerkracht. Iedere dag opnieuw, een adempauze.
Atelier van de Dingen, oktober 2020
