Afgelopen week was het zover. Anderhalf jaar lang werkte ik naar dit moment. Toen ik de vraag kreeg om een landschap te verbeelden wat in een nog niet gebouwde school zou komen te hangen was ik vooral heel blij met de opdracht. Al wist ik nog helemaal niet wat het zou moeten gaan worden. Ik startte met de eerste stap. Alles ontstond in de verbeelding. Hoe zou die school er dan uit gaan zien? Hoe zou ik dat beeld gaan maken? Hoe groot zou het worden? En wat zou het mogen vertellen? Ik startte met het fotograferen van de plek. Op de plaats waar de school gebouwd ging worden ging ik staan en ik liet het uitzicht op me inwerken. Met mijn telefoon maakte ik de beelden om thuis rustig te bekijken. Ondertussen werkte ik door aan andere klussen en pakte ik zo nu en dan een uitdaging voor mezelf vast. Ik kocht een grote rol papier om op ander formaat te gaan werken, normaal gesproken waren mijn werken klein en behapbaar. Ik mocht groter gaan werken. De hoogte en de diepte in. Ik startte met grondtekeningen. Tekeningen uit mijn eigen tuin. Met houtskool. Om te voelen hoe de grote bewegingen tot stand kwamen. Later werkte ik op doek en probeerde ik andere materialen uit. Mijn voorkeur ging uit naar gouache. Het pasteuze trok me. Kleine paneeltjes beschilderde ik. Maar hoe werkte je dat uit in het groot? En weer zocht ik de uitdaging op. Zo groeide mijn palet aan mogelijkheden en onmogelijkheden. Want later bleek dat gouache op het grote doek minder goed stand zou kunnen houden. Het werd acryl. En een doek van 2×5 m. En ik begon. Iedere werkdag begon met het aansteken van een kaarsje en het openstellen voor dat wat mocht gebeuren die dag. Op de achtergrond speelde de muziek van Carlos Nakai. Streek voor streek ontvouwde zich het beeld. Een avontuur. En afgelopen week mocht ik het beeld brengen naar de school. Hij is gebouwd, de school. Een inspiratieplaats waar binnen en buiten samenkomen. Een plek van leren en groeien voor heel veel kinderen. Alle beelden die eerst ontstonden in het hoofd en op papier terecht gekomen in de materie. Het is er. Een wonderlijk proces. Een proces van volharding ook. Stap voor stap gebouwd in hoofden en harten en gemaakt met handen en fysieke kracht. Zo ook het schilderij. Met heel veel liefde laat ik het beeld vrij. Een levend landschap waarin verwondering de basis heeft. Dwaal erin, wandel met je ogen, luister naar de wind die er waait en warm je aan de zon die er schijnt.
