22 juni. De zomer is begonnen. Maar eigenlijk was het allang zomer. Dat voelden we aan de temperaturen, de sterkte van de zon en ook de hoge energie die voelbaar was in de atmosfeer. We bewogen naar een hoogtepunt. Het hoogtepunt van de zonnewende is de dag waarop we het meeste licht ontvangen. Gisteren bereikten we die dag. Vandaag regent het. Even geen zon vandaag. Maar water. Stromend uit de hemel. De tuin juicht! Ik trouwens ook, want een verkoeling na een periode van heel veel warmte is heerlijk. Teveel hitte geeft droogte en dorheid in de natuur. De droge aarde verlangt naar water. Ze voedt de dorstige bodem en brengt de planten opnieuw tot leven.
Levend water in Oase-tijd. Je mogen laven aan de bron.
De wisseling van seizoenen vind je ook in het leven zelf. En soms loopt alles door elkaar. Begint de zomer terwijl je, voor je gevoel, al oververhit was door alle drukte en het vuur aan je schenen en kun je in de lente, waarin het nieuwe leven zich aandient, geconfronteerd worden met verlies en de dood. Stormen, koude en grijze grauwe dagen wisselen zich af met zachte zonnestralen en oplaaiend vuur.
In de afgelopen maanden maakte ik een periode van enorme transformatie door. Alle seizoenen kwamen langs in een korte periode. Alsof er een aardverschuiving plaatsvond en de bodem verzakte.
Mijn moeder overleed plotseling, mijn vader werd opgenomen in een verpleeghuis. Mijn oudste dochter kwam weer een periode thuiswonen want ook zij werd ziek. Na een jaar van al veel zorg was dit wat we niet hadden verwacht. Een aardbeving. De grond wankelde. En ik zocht wiebelig mijn weg.
Een periode van verlies en troost. Een periode van tranen en opnieuw de stroming zoeken. De bedding weten. Een periode van oogst van dat wat er in de afgelopen jaren gezaaid was. Bewust of onbewust. Een periode van dankbaarheid en opnieuw vertrouwen vinden.
Nieuw land. Zo voelde het. Nieuw land waarin ik op verkenning moest. Hoe bewaar je jezelf middenin de storm? Hoe neem je afscheid van fundamenten? Hoe geef je vorm aan het verlies van iemand van wie je immens veel houdt? Hoe beweeg je in onbekend gebied? Hoe diep kan verlies eigenlijk indalen? En waar haal je je kracht om te dragen opnieuw vandaan? Wat betekent dood en verlies eigenlijk voor mij? Alle concepten omver geschopt. Het ervaren en ondergaan is anders dan beschouwen en erover nadenken in het bekende land.
De aardbeving hield lang aan. De nacht voelde ellenlang. Niet nadenken maar ermee dealen. Moment voor moment. Dag voor dag. En stiekem… het leven wat vooruit stuwde. De zon die iedere dag gewoon weer opkwam. Meebewegen, kleine stappen. In het moment blijven. Goed voor jezelf zorgen. Liefhebben. Werken aan de basis. En wat is die basis dan? Ik leerde een nieuw stuk in mezelf kennen. Ik leerde nieuwe paden die leidden naar ongekende liefde voor het leven en de kracht van de liefde zelf.
Je energie bewaren, richten en leren ontvangen. Met open handen durven staan. Overgave. Wat mocht ik veel ontvangen aan troost en nabijheid. Ik leerde een levensles en nog.
Het is allemaal zo vers.
Zachtjes begin ik aan de zomer en wentel ik me in een soort van niet-weten. Ik leef bij de dag. Verwonder me. Voel me dankbaar. En rouw. Dit is wat het is. En dit mag het ook zijn.
De liefde tilt me op.
En ik groei.
Beweeg mee met de onderstroom.
Ervaar de bron.
Val stil.
Ik neem mijn plek in bij de oase.
Voorlopig verblijf ik daar.